Rhode au jour le jour

Je viens de terminer ce livre emprunté à la bibliothèque de Son sur les conseils de Léonie, qui était très positive et même enthousiaste à propos de ce roman.
Au début j'avais du mal à avancer : comme je l'avais dit à Léonie, je trouvais l'histoire "taai, saai en traag" ! mais je me suis accrochée car je ne voulais pas passer à côté de quelque chose de rare. Et j'ai bien fait ! c'est un livre dense, sérieux, pas facile. L'histoire est forte, bien racontée (même si lentement), et je pense qu'elle restera quelque temps dans ma mémoire.

Mais je ne suis pas aussi enthousiasmée que Léonie et voici ce que je lui en ai écrit hier :

"ik ben niet helemaal overtuigd : het klinkt te vaak als een "lecture" en mist daarvoor wat werkelijkheid. Bovendien gebeuren er wél ontzettend veel dingen per toeval : hoe is dat geloofwaardig ? Bovendien hou ik er niet te veel van als er lange (te lang soms) brieven in een roman voorkomen. Het doet iets met de tempo, die al traag was.

Wat ik het mooiste heb gevonden zijn de passages over taal en hoe je te werk gaat als je iets moet vertalen... en natuurlijk ook alles wat met het verlies van zijn vrouw te maken heeft is heel mooi geschreven. Prachtig zelfs.

Ik vond het vooral interessant omdat wij verschillende talen gebruiken en moeiteloos tussen schakelen, zoals bijna alle personages in de roman doen. Ik zat zelfs even te denken : ik als Française leest een boek in het Nederlands geschreven door een Zwitser in het Duits, met een hoofdpersoon die Engels is en het speelt zich voor een groot deel in Italië af ! De beschrijvingen van hoe het voelt om de ene taal in plaats van de andere te gebruiken zijn voor mij heel herkenbaar."

Dès que la bibliothèque aura ré-ouvert je me propose d'emprunter Nachttrein naar Lissabon pour pouvoir comparer les deux romans.
Je ne sais pas si Zina le lirait, mais je pense que parmi les gens que je connais c'est elle qui aurait le plus d'affinités avec le personnage principal et avec sa passion pour les mots et les livres...